Poem/Story

എത്ര സ്വാഭാവികം കാണാതെയാകുന്നു നമ്മില്‍ നിന്നായിരം നമ്മളെ നിത്യവും...

നിന്നെ കൊണ്ടുപോയ വയലിന്റെ കരയ്ക്കല്‍ ഞാന്‍ നിന്ന നിമിഷത്തിലേക്ക്....

ഭ്രാന്തന്മാരുടെ വൃത്തത്തിന്റെ ഒത്ത നടുക്ക് കുട്ടിച്ചാത്തൻ നിലത്ത് പടിഞ്ഞ് ഇരിക്കുകയാണ്. ഒരു സ്വർണ്ണ മത്താപ്പ് പോലെ. അല്ലെങ്കിൽ ഒരു തീപ്പന്തംപോലെ...

ഇരുണ്ട നീല പുതച്ചിട്ട് കാടുറങ്ങിയുണരണ നേരത്ത് കളിച്ചു വന്നൂ മുന്നിലൊരാണ്‍ കുഞ്ഞുറക്കു പാട്ടിന്നിതള്‍ പോലെ.

ഇപ്പോൾ ശൂന്യതയിൽനിന്നെന്നപോലെ ശബ്ദവും രൂപവും കമ്പനവുമില്ലാത്ത തൊട്ടറിയാനാവാത്ത പുതിയതൊന്ന് ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉയർന്നു വന്നു. കാമം.