Poem/Story

കറുത്ത പൂച്ചകളെ ഇരുട്ടില്‍ തപ്പുകയായിരുന്നു അവര്‍. നേരം പുലരാന്‍ വൈകുന്നതെന്തെന്ന ഉല്‍ക്കണ്ഠയോടെ വേവലാതികളോടെ.

പക്ഷേ പിറ്റേന്ന് വേലായുധനെ അന്വേഷിച്ചെത്തിയ കറപ്പനെ കണ്ടതോടെ സന്തോഷം മുഴുവനും ആവിയായി. തമ്പ്രാന്‍വീട്ടിലെ മൂത്ത പേരന്റെ കണ്‍മണിമകളുടെ പൊന്നരഞ്ഞാണം കാണാതായതാണ് കേസ്.

കനപ്പെട്ട മഞ്ഞിന്റെ വെളുപ്പിലേക്ക്, കുലുക്കിത്തുപ്പിയ ഉമിക്കരിയായി, ഇരുട്ട്, സന്ധ്യ..

പ്രപഞ്ചത്തോളം നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന മണം പൂക്കളായ് ഇലകളായ് മണ്ണായ് മനുഷ്യനായ്...

കാണണം എന്നത് ഓര്‍മ്മകളുടെ മേഘമുനയില്‍ നിന്ന് പെയ്‌തൊഴിയാതിരിക്കാനുള്ള വെമ്പല്‍ മാത്രമല്ല...